“Księżyc pod jej stopami…”
W poprzednim wpisie zamieściłam rysunek fundacyjny przedstawiający biskupa Zbigniewa Oleśnickiego adorującego Madonnę z Dzieciątkiem (wpis dostępny TU) – być może część z Czytelników zwróciła uwagę na drobny szczegół: otóż pod stopami Matki Boskiej widnieje… księżyc! Takich przedstawień było w sztuce późnośredniowiecznej bardzo dużo, były one popularne także później, w czasach kontrreformacji. Okazuje się jednak, że dziś dla wielu widzów motyw ten jest już niezrozumiały.
Otóż tego typu kompozycja odnosi się do kwestii Niepokalanego Poczęcia. Często w czasie prowadzenia różnych zajęć w muzeum zadaję słuchaczom pytanie: o co chodzi z Niepokalanym Poczęciem Najświętszej Marii Panny? Co ciekawe, jeżeli ktoś zna właściwą odpowiedź, to zazwyczaj jest to osoba starsza, ktoś z grupy seniorów… młodzież natomiast najczęściej milczy zmieszana, aż w końcu ktoś nieśmiało rzuci: “no… że była dziewicą… że urodziła Jezusa jako dziewica…”, ewentualnie: “że Zwiastowanie, że poczęła z Ducha Świętego…”. Cóż, wygląda na to, że studenci – nawet kierunków humanistycznych – mają dziś spore braki wiedzy z zakresu teologii. A potem następuje wielkie zdziwienie, kiedy mówię: Proszę państwa, Niepokalane Poczęcie Najświętszej Marii Panny dotyczy poczęcia Marii, a nie poczęcia Jezusa przez Marię.
http://www.metmuseum.org/art/collection/search/469883
Mówiąc w największym skrócie, chodzi o to, że Maria miałaby zostać – w chwili swojego poczęcia – zwolniona od obciążenia grzechem pierworodnym. Nie chodzi tu zatem nawet o “metodę” poczęcia Marii przez jej rodziców (zrobili to tradycyjnie), ale o to, że Maria, wybrana przez Boga na matkę Mesjasza, miałaby być pierwszym człowiekiem od czasów Adama i Ewy, na którym nie ciążył grzech pierworodny. A to dlatego, że ciało Chrystusa miało być w całości z ciała Marii, a on wszakże musiał być wolny od grzechu. Mając ten plan na uwadze, Bóg zwolnił Marię od odziedziczenia grzechu pierworodnego w momencie jej poczęcia.
Koncepcja Niepokalanego Poczęcia była początkowo w Kościele pomysłem kontrowersyjnym, odrzucanym przez wielu teologów. Można nawet powiedzieć, że wykształciły się dwa obozy: tych “za” i tych “przeciw”, i nawet da się w tym dojrzeć jakąś rywalizację między zakonami (oczywiście franciszkanie byli po jednej stronie tego sporu, a dominikanie po drugiej). Ostatecznie jednak władze Kościoła rozsądziły ten spór na korzyć Niepokalanego Poczęcia: jego kult został oficjalnie ogłoszony przez Sobór Bazylejski dekretem z 17 listopada 1439 r., a potem przez Sykstusa IV konstytucjami w latach 1476 i 1480. Warto jednak zauważyć, że na dogmat przyszło poczekać jeszcze kilka stuleci, ponieważ został on ogłoszony dopiero przez Piusa IX , 8 grudnia 1854 roku.
To teraz wreszcie wyjaśnijmy, co ma wspólnego Niepokalane Poczęcie z księżycem pod stopami. Trafiałam już na takie wyjaśnienia, że Maria – jako bezgrzeszna – jest wyniesiona ponad resztę ludzkości; my wszyscy żyjemy pod księżycem, a ona unosi się ponad nim. Ale tak naprawdę chodzi o coś innego: to ilustracja apokaliptycznej wizji św. Jana Ewangelisty. Otóż Jan zapisał, że “Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.” (Ap 12,1).
Owa Apokaliptyczna Niewiasta została wybrana przez Boga – teologowie zinterpretowali zatem jej postać jako odwołanie do Marii, wybranej na matkę Mesjasza. To znakomicie pasuje do koncepcji Niepokalanego Poczęcia, związanego właśnie z tą rolą wybranej niewiasty. Maria jako Niewiasta Apokaliptyczna często ma w sztuce nie tylko księżyc pod stopami, ale także zdobi ją ów wieniec z gwiazd oraz otaczają ją promienie słoneczne. Czasami nawet ma pod stopami apokaliptycznego smoka.
I na koniec zwróćmy jeszcze uwagę na jeden szczegół: oto księżyc pod stopami Marii, szczególnie w sztuce średniowiecznej, często ma… twarz! To tak zwana maska lunarna – przedstawienie księżyca zakorzenione w tradycji antycznej. W sztuce starożytnej zarówno Słońce jak i Księżyc miały twarze, ponieważ reprezentowały bóstwa: Sol i Lunę, a zwyczaj ten przeszedł do późniejszej sztuki średniowiecznej.
Warto także przy okazji zauważyć, że księżyc pod stopami Marii koresponduje z tradycyjnym przypisaniem ciał niebieskich płciom: antyczny bóg słońca, Sol, był bowiem mężczyzną, podczas gdy Luna (bogini księżyca) to kobieta. Słońce zatem chrześcijanie powiązali z Chrystusem (o tym już kiedyś pisałam TU), podczas gdy “kobiecy” księżyc przypadł Marii. Ten podział jest zakorzeniony w bardzo wielu aspektach postrzegania płci: Słońce jest wszakże stałe (świeci każdego dnia), niesie ze sobą światło i ciepło, które daje życie, a przede wszystkim przynosi dzień, który jest czasem aktywnego działania i racjonalnego myślenia. To wszystko aspekty męskie; a tymczasem księżyc jest zmienny: ma swoje fazy (często kojarzone z żeńskim cyklem hormonalnym), a przede wszystkim związany jest z nocą, czyli czasem pasywności, odpoczynku (względnie aktywności przestępczej, ale to już inna kwestia). Ponadto nocą racjonalne myślenie ustępuje emocjom, pod wpływem księżyca uaktywniają się nasze popędy, a nawet szaleństwo (w tym kontekście rozpatrywano m.in. lunatyzm).
Zmienność i emocje, pasywność i szaleństwo, plus nieokiełznanie popędów seksualnych. To właśnie te nie do końca pozytywne aspekty kulturowo od wieków przypisywane były kobiecości. Nawet Maria, choć wolna od grzechu, pozostaje przecież kobietą.
Może ten czasochłonny proces “potwierdzania” niepokalanego poczęcia Marii przez hierarchów kościoła, spowodowany był właśnie tym, kogo dotyczył-kobiety?